ve rengi akar gözyaşların . . .




sessizliğin tenini ısıran rüzgâr
hep aynı melodileri söylerdi kulaklara
kurumuş ırmakların etekleri titrerdi ayazı vurduğunda

dudaklar sus
sözler kelepçeli
sabahı yatağında basansa kör adımlar
daha gün açmamış
ısınmamışken nemli kıyıların kirpikleri
dibine vurur bakışlar

aydınlığın sofrasına düşen karanlık soğuk topraklarda t/arar nefsini
heykeli dikilecek belli

ne gün uzayacak
ne de zamanın koynunda beslenen an
tere bulaşmış sevişmelerden
yüzü silinmiş gölgeler uzanır boş yastığa
yalnızlığın ayak köşesine yaslanan gözlerde başlar uyanmalar
kâbus rüyâlara dalar

tabuduna sığmayan ölümse
dünlerin bahçesinde dolup taşar


oysa hayat!
yazılmamışlarla tanışmak
yaşanmamışlarla selamlaşmaktı


şimdi ,
avuçlarımın içine akan gökkuşağının yedi rengi ile
abdest alma vakti
başım secdeye dikilmeli



27/02/2013
11;01
eMİNeYZAMAN