mutsuzluğun sınırları,çocukluğumuza yalancı-

bayramlıklar giydirdiğinde genişledi; artık bütün duaların-

dilencisiydik bayram namazı çıkışlarında…

sesimizi göç kuşlarına bağışladığımızda ise

ağlamayı topladık kendi yarattığımız hikayelerin içinden…

bundandır belki de

bir ağlama duvarına yarım ağız düşmüşlüğümüz…




bu halimize bir isim veremedik yıllarca

gülümsemek kendine müebbet bize ise gıyabındaydı hep

hoşgörü kendini astığında bir türkünün nakaratına

anladık ki kulağa hoş gelen her ezgi

dudak kıvrımlarımıza düşen bir ağıda gebeydi

her yas bir sus payıydı saçları ağaran zamanda…




sonra yarım yamalak önsözlerde bulduk kendimizi

cümleler giyindik kuşandık

mutlu şiirlerden bir gecekondu yaptık düşlerimize

yorulduk büyümüşlüğümüzden yeri geldi çocuk olduk-

tören alanlarında, yeni yurtlar bulduk yurtsuzluğumuza

kendi biyografimizi aynaya karşı okuyup

ve bilerek unutup kimsesizliğimizi

budala bir gülüşle ağladık halimize…





mutsuzluğun sınırları bayağı genişledi…





pencerelere bile tel örgüler çekiliyor

yalnızlığımız çok rahat can versin diye…












kızılcan