Sana bu satırları bir hastanenin morgundan yazıyorum sevgili
Hani bir sözünle kurşun gibi yüreğimden vurupta
Olduğum yere yığıldığım gün vardıya, öldüğüm gün
Sen arkanı dönüp giderken ben işte orda can çekişiyordum
Sen hoşçakal diliyordun, ben o hoşçakal’larda boğuluyordum
Sen kendine iyi bak diyordun, ben baktığım her yerde cehennem’i yaşıyordum

Sana bu satırlarımı bir toprağın altından yazıyorum sevgili
Baş ucumda sensizliğin kuruyan çiçekleri duruyor
Ayak ucumda ise üşüyen parmak uçlarımın moralmışlığı
Sana kaldığım yerden devam ediyorum
Şehrin tüm kirli suları içime boşalıyor
Dilerim şimdi için rahattır, ferahlamışsındır öldüğüme benim

Sana bu satırlarımı kalbimi söküp gittiğin yerden yazıyorum
Hani ’’seni seviyorum’’ seni asla bırakmam dediğin yer vardıya
Gözlerime bakıp umutlarımı çaldığın dünyamı başıma yıktığın yer
Bir türkümüz vardı al ömrümü koy ömrünün üstüne diye hatırladın mı
Ömrümü mayınlarla paramparça edip gittiğin günün şafağında
Üstüme toprak atarlarken sen o toprağın üstünde ben ise altında öldüm

İbrahim DALKILIÇ (05/02/2013--03:05)