Kendi görüntüsünden sıyrılıp,
Kendi olan bir insanın,
Kendi ismini, kendi koymuş kadar
Dokunulmamış kimliklerini taşıyorum
Gece değil aslında uykularımı bölen,
Ben ölümün iki ucundaki,
İki ölümlüyü, iki hayalperesti oynuyordum
Dokunmaya kıyamadığım benliğime
Ben olmayı öğretiyordum,
Sırtımda taşıdığım yaralar olduğumdan farklı değil
Olup da, olamayacağın bir yolda kaybolurken
Gelip uzanan elin, tutulabilme iradesizliğinde diz çöküyordum
Ve biri bağlarken boğazında ki düğümleri
Bir intiharın sıcaklığını nefesim de hissediyordum
Aslında sorsan gece değil uykuyu bölen,
Küllerinden doğma mücadelesinden doğan arayışların,
Kayboluşlara nasıl dönüştüğünü izlemek bütün mesele
Bütün bakir duyguların, diz kapaklarına kadar akan kanın içinde nasıl boğulduğunu
Bir orospunun utançtan nasıl bedbahtlaştığını izlemek bu
Ben, kendimi kuytuda sorgularken,
Bütün namussuz duyguların, tecavüzüne uğraması gururunun
Santim santim çürürken yanak çukurlarındaki gülüşler
Gözlerinin hüzne gebe kalışına, sancılı doğumuna tanıklık etmek bu
Kendini kahpe bir geçmişe emanet etmişken
Gökyüzünden bir hayalin daha kayması,
Ve namus abidesi güneşin,
Gecenin koynundan nasıl çıktığına şahit olmaktan ibaret herşey
Kaldıramadığın birkaç sözün ağırlığı altında ezilmek,
Ruhu tövbekar, birkaç günahın
Şeytana nasıl satıldığını, nasıl peşkeş çekildiğini görmek

Tanrının oyununa geldi benliğim,
Aslında gece değildi uykularımı bölen,
Öfkesi, merhametine ters düşen bir tanrının
Yaratılmışlığımla dalga geçişi,
Şeytana peşkeş çekişiydi,
Ve ben tanrıyı asarken kimliğimin arka odalarında
Nankör bir gecenin,
Geçmişe emanet ettiğim benliğimi önüme serişiydi,

Ve bir ölümdü gece,
Hem uykuya gebe, hem güneşe aşık
Ne uyumak düşen bize nede uyanmak
Ben simsiyah odamda, simsiyah perdelerimi çekip,
Tanrıyı suçlayacağım…