Bir gün bir kafes kuş aramaya çıkar. fRANZ kAFKA

düşten bir cemre önce, sislerin hemen sonrasında
gidelim
aslı mavi ama kıyılardan uzak
retinada sızlanıp duran kızıl bir rüyanın
devrilmiş şişe savrukluğuna

gidelim
ağrı zamanıdır

kalbin kanat bulamamış kuşlar gibi kararma hali
ölümün çınlayan şavkıdır



gülüşler döküldü yıllara
çocukların kocaman açılmış gözleri, içimizi acıtır
utanır insanlığımız
tuzlu bir yutkunmayla üşürüz ama
ah! vicdanın anahtarsızlığı
ısırgan bir karanlıkta devir
hastalıklı dualar
ne geçmişin kirini, ne geleceğin örtüsünü paklar

dar geliyor bize yaşam
ruhumuz var ama
bu dünya öldü çoktan



ha gayret, az kaldı
sahtekârlığı yenecek yakarışa

soruları unutan ikindilerde birikti çocukluğumuz
birazdan
şehirlerin göbeğinde gaz sancısı olacak gece
birazdan
yasalarca çamurlaştırılan duygu kabaracak

alnımın kuruntuları enkazlarla geçimsizliği bıraktı
dök ruhuma kavgam dediğin ne varsa
ayıp değil, hüzne uzat dudaklarını sevgilim
krize girsin ayışığı
gölgemizden sıyrılsın bilemediklerimiz
ürkek patikalardan toplayalım yitirilmiş türküleri
yolun sonu adı konmamış şiirler
yakamozu boğduğumuz denizlerde kaybolalım
okyanuslar ötesine atalım sesimizi
kıyamet halinde bakışalım
aynı dille cevaplayalım Tanrıyı
aynı inançla cehenemin dibi...