ESKİ TAHTA EVİMARUZ.. Çok eski yaşlı ev, mazinin sırların taşır Yorgun, çürük akar çatı yağmur yağar kahır Poyrazlar korkutur onu, yalnız ve boş oda Ah nerde insanım, sofalar boş, susar seda Suskun evin önünde durup hey dedim evim Yıllarca hep kilitli ve bilmek de görevim -Lüfen konuş ve susma Ve başlarda kuşkulu -Nermin neyin olurdu -Ninem! Baktı coşkulu -Gül tenli, dik kadındı -Ha! Bilmem mi pek yaman Mehmet deden ne çekti ve demezdi hiç aman Damat alındı sorma, çalışkan fakir adam Durmaz çalıştı olmasa çoktan göçerdi dam Bil zordu iç güvey hali herkes bakar garip Sessizce çekti hep içi suskundu muzdarip “Erken ölüm” derin yara bil çöktü direğim Çöktüm tamir eden eli yok yandı yüreğim Bir tahta düştü sanki dedim çok olur alış Bir şey ki gizli hep hele anlat neden gidiş Annem neden köyün adı almaz ki ağzına -Çok kırdılar inan suçu yok vurdu nabzına Zorlandı belli sustu ve camlar da titredi Öksürdü uçtu hep kiremitler ve gürledi Annen en son gelin hele bilsen ne çok güzel Sessizdi işte güçte masum hem de çok özel Kız oldu ilk çocuk eziyet böyle bir düzen Titredi ses neler dediler döktü kurdeşen Oğlan doğurdu sonra anan ah nasıl şölen Herkes ne mutlu oldu, bebek sanki porselen Sallandı bil temel gece feryatla baykuşun Çığlıksa Öldü! Mor! Nefesin almıyor duyun Deprem bu en büyük acı herkes sorar neden Boğdun memenle uykuda şaşkın nasıl beden Suskun anan içinde alev yangı evladı Gözünde durmayan yaşı yok sanki beratı Annem dedim nasıl çile, sildim gözüm yaşı Olmaz zulüm dedim acılar çatlatır taşı Ah çekti! Yargılar konuşanlar atan kazık Hep köylüler yanan kora tuz attılar yazık Toplandı sattı her şeyi Nermin bozuk düzen Bıraktı köklü geçmişi ardında yok tören Kırgındı hepsi öfke ve kin içlerinde hep Gercek bu işte çok acı yok başka hiç sepep Hey sen çocuk yoruldu bu ev uğraşma yık Bitsin de çektiğim çile dağlarda yap sırık Vaktim de geldi tahtalarım nemli çok çürük Göçmek kolay inan bilesin hicranım büyük Yıllar duvarlarında gizem ızdırap da dev Tutmak lazım ayakta dedemden miras bu ev Mef’ûlü / fâ’ilâtü / mefâ’îlü / fâ’ilün |
Ne yazık ki artık yoklar.Yaşanmışlıklar anılarda kaldı.
Hem şiirin duygusunu hem de emeğini kutluyorum.
Sevgiler alkışlar arkadaşım İzmir'den..