Koşarken Düşürdüğüm Hayat



inandım yağmuruna senin
inandım ve hamuruyla oynadım
gece bendi, bandı ağrılı bir gülüş
sessiz bir erk, ve barut deli
henüz kibritimi çocukluğumdan yeni çalmıştım
ki
yaktı beni!


o sislenmeyi iyi bilirdi
gemisini ezberleyen martılar ahıyla
su damlacıklarını getirirdi- güneşe
al derdi, suçlanan bir yaşamdır
karamdan çıkan, kanımdan
bir sözcükse yüzüm yapışkan!

rahatsız ettiysem, öperim,


yolu uzatana kadar adımlarımı kestim
hiçbir yaprak rüzgârsız dönmez ki geri
bir bildiği olmalı doğanın, ve sarhoş
kaderlerin, insanları tokuşturduğu doğru!
mümkün değil ki su dursun, kap şekillensin!
aşk
ne dediğini bildimmektir
çocuğun yasıdır nem
bir üşütme eylemi düşünerek
soyup soyup yeniden dikilir
nehir kahvaltıları.


sır, söylenmeyince sırdır
yaşadım diyebilmek için ölüm
nasıl pencere açarsan, kapamasıdır ânlam
korkunç gölgelerin aklıma bıçak saplaması
belki de buradan!

bir harf düşün ki
kimse bilmiyor, o sensin.
senin sesinin çıplaklığı örtüyor bütün uzakları
bildim, bildimmektir aşk dedimmektir
üfleyen s’ûr’u…


inandım yağmuruna senin
tanrıyı gıdıklayan bir tek oydu…



Payanda