Bu inanç tutuyor beni ayakta.
Bu inanç besliyor umudumu nedensiz.
Bu inançla uyanıp sabahlara
Bu inançla varıyorum
Anlamsız geçen saatlerden akşamlara.


Bu inanç belki kandırıyor beni.
Belki sürüklüyor gerçeğe;
arkasında dağlar olan hayallerin.
Bu inanç olmasa
Tutunamazdım anlıyor musun:
Delilikle aklın, ince bir hatla ayrıldığı o noktadan,
aklın çizgisine.
Ama belki de asıl deliliğe sürüklüyor bu inanç beni.


Bu inanç olmasa
Çoktan dibi boylamıştım
derinlikle yüzeyin belirsizliğinden.
Ama belki de asıl dipteki havasızlığa çekiyor beni bu inanç.


Evet bu inanç sabır taşıyor,
sabırsızlıkla çarpan yüreğime.
Sabırla geçen bu zaman
Meyveye durmuş çiçeklerin
olgunlaşması umudunu saklıyor ama
Ne o umudu,
Ne o sabrı besleyen hiçbir şeyi getirmiyor;
Kör, sağır, dilsiz ve
Felç olmuş bir inanç bu.
Bu inanç miskinleştiriyor beni.


Yine de " ne güzeldir inancım benim"




*Hasan Hüseyin KORKMAZGİL