algıda tekinsiz boşunalık hışırtısı
cehenneme göz açtırmayan
moleküllerim bir kuğu düşünde


zihnine soktu ellerini bir kadın, aranmayanı, var olmayanı buldu çıkardı
öptü, okşadı ruhun ezberini, bilinmeyen dilde şarkılarla yıkadı
bölünmüş yankılardan temizlemek için belleğini

/nasıl da yakıyor dilimi, ecel gibi sayıkladığım ismin/



ay ağardı
gün ayıldı
yakın aklımı, düşüm sönüyor
bir sevgilinin fısıltısı inceliyor, yoksulluğa sürüne sürüne geliyor uyanışlar
puslu denizlerde görünür gibi olan gerçek, kurak iklimlerin bitki örtüsünde yitiyor
ruhumda büklüm büklüm korku cisimleşiyor, boz aynalardan yuvarlanıyorum
dün lekeli sabahlardan kalma bir iç çekiş, genzimde çırpınıyor
Wirgina Wolfa söz versemde her uyandığımda imdat diye bağırmamaya
iflah olmaz ağzımın içindeki feryadlar treni
belleğime yerleşen bu uğultu, kurutuyor kirpiklerime serpilen lavantaları
açmak istemiyorum gözlerimi



kurgulanmış sabahlar düşürürken eteğinden arkası yarını
incinmemiş şehirler arıyorum çürüyüp gitmeden bazenlerim
bazen ıhlamur kokardı tırnak içlerim
kaburgalarım hatıraların kursağında susuz kalınca
dualarım uzaklaştı ellerimden, içimde titreşen Kim den
doldurdunuz dünyanın içini hiçlikle
gökgürültüsünden sokaklara düşüyorum
meydanların kulelerinde akrep ve yelkovan ağlıyor dertten
biraz sevmek getir Tanrım, biraz aşk getir
deniz minarelerinin içinden seslerini toplasın çocuklar
ağlamayı onlara sen öğrettin Tanrım, ilk öğrettin
büyüdükçe alıştılar zindana
uygun adım marş, yaşam, kuklalar mim, ipleri ter
yaka paça itildik terbiyeye
uçurtmalara ihale açmış ölü gökler ülkesi, tamam sustum
sustum , susarken çığlık atan çocuklar gibi baktım




herkesin gölgesi hatıra kalmış düne
hışımla terkediyor düşlerimiz bizi
tahammülüm kalmadı güne
bu efkar yerleşiyor içimdeki mevsime
melankolik nöbetler geçiriyorum
kendimin yabancısıyım
ince fikirlerin grevi gibi
değişenler uyanmasın Tanrım...