Aman Da Aman…-Hiç kimseyi her şeyimiz yapacaktık/ biz hiçbir şeyi tercik ettik… Aman… Aman da aman… Yoksa geçer mi hiç bu zaman, Ne çok aman sığdırmışız hayatımıza/ ne çok amaçlaşmışız, Ne çare ki hep yalvarmışız… Çaresizlikten belki de/ değil Ama bir yer ki; çok şey sağdırmışız, kazandığımızdan da çok… Üç günde bir, bazen de iki günde… Ağlamışız, kendimizce Gözlerden akan yaşları… Yürekteki acılara bağladığımızı, Sanarak/ hani aldanarak… Yalansa yalan biraz da inanarak, Tenimizden akıtmışız/ bunları hep biz yapmışız/ölmeden önce… Geri dönüşü olmayan yollarda biçare ararken/sadece yanılmışız, Çocuklar gibi her gördüğümüz ışığı bize umut veren sanmışız… Şimdi üzerimizde kokusunu çoktan kaybettiğimiz o annemizin bile, Ve belki de her şeyin hiç olmadığı kadar uzağındayız… Sondayız! Uykularımızdan uyanırken koynumuzda hayallerimizi öldürmüşüz Kalbimizde bir mektup yıllarca açılmayı beklerken/ ertelemişiz, Her şey gibi; kendimize de bir o kadar yabancılaşmışız/ yanmışız, Artık küllerimiz de bizi terk etmiş… Yok-yok artık hiç masum değiliz… -Hiç kimsesiz-değildik; ama şimdi ellerden daha kötü unutmuşuz, kendimizi… Emre onbey |
Çocuklar gibi her gördüğümüz ışığı bize umut veren sanmışız…
güzel di inanın aldırma puan kıranlara gönlüne saglık +5