öle çok seviyorum ki seni, görüğün gibi y harfini bile sonradan yazıyorum. istiyorum ki bir an önce söyliyeyim seni çok sevdiğimi... yani öyle ha bir harf eksik, ha fazla-yeter ki inandırayım senin için bu dünyaya katlandığımı... birde öyle çok seviyorum ki seni. ha öldüm ha öleceğim gibi bir şey işte! birde d harfini de yazmayı unutmuşum heyecandan sorma gitsin...

Nasıl sevsem bilemiyorum,

ne zaman tutsam ellerinden terleyinceye kadar
oracıkta hemen yağmur yağıyor
şemsiyem oluyor genelde
sevdiğime en yakın elimde
ki sevmiyorum bu yüzden el ele tutuşmalarını


Kimi sevsem katili oluyorum biraz,

ayrılıyorum üç güne kadar
olmuyor, yapamıyorum bu oyunu
ki ölüyor içimde biri
biraz da ben intihar ediyorum
beni yine ayrılıkla yıkıyor kara bulutlar


eşkalimi satıyorum hüznü ahbabıma
diyorum “bir kişi öldürdüm ben içimde”
kimseler kanmıyor, inanmıyorlar
“ayrıldım” diyorum, nefret ediyorum falan
“o ölmekten sayılmaz defol git-onu bul” diyorlar


Kimi sevsem katili oluyorum aşkın,

bir hayal tutuyorum içimden
besliyorum, büyütüyorum
okul zamanı yaklaşınca bırakıyorum
o en çok aşk dersinden kalıyor sınıfta
“hayaller, gerçek olamaz” deyip-dövünüyorum


Nasıl sevilsem de fark etmiyor sevemiyorum işte,

bir yola giriyorum, öyle bir yol ki
taşlık, engebeli, virajlı falan
hani sonu yok-herkes geri dönüyor ha bire
sanki o yol benim için yapılmış gibi inadına yürüyorum
galiba ben bilmeden senin peşinden geliyorum sevgilim!

kayboluyoruz bu aşkta
uzaklaşıyoruz her şeyden…

birde, hadi neyse…

EMRE ONBEY