Epitaph /Ömrü Lal/
Uyuyorum bu aralar sevgili
Gözlerim yorgun Mazeretler biriktiriyorum düşlerimde İhanetler Ölümler Karanlıkla kaplı yollarını yürüyorum durmadan ,güne Çaresizlik Yoksulluk Açlık Vesaire... Uyuyorum bu aralar sevgili Bir daha uyanmamak adına hem de EPİTAPH - 1 /Ömr-ü Lâl/ Gök yüzünü işliyor göz kapaklarıma hüznün sessizliğinde Varlığımı umuda sırtında taşıyor zaman Ya bu gözlerimden düşen damlalar su değil Ya da biz balçıktan yoğurulmadık Bu işte bir acı var Hayat geçmiyor kursağımdan Birbirinden karanlık duvarlarla örtündükleri korkularını Camlarından yalancı gün doğumları sızdırarak bastıran insanların arasındayım Yuvasını kaybetmiş bir karınca kadar yüklü Ardımda ,alnından öpülesi tek hatıra bırakmadım Öz dilimde uygar bir acı Yüzümde soysuz bir tebessüm ile taşıyorum seni İlaçsız ve yorgunum Yıldız yanığı bir şafakla hayatın nefes darlığına terkedilmiş yokuş gibiyim İsyan ile örselenen rüzgarların alnına umudun mezarını kazan gücün ta kendisi Menzilimde biletsiz yolculukların sürgünü misali üç kuruşluk hayaller Nicedir bir çocuğun yüreğinden çaldığım cesaret ile duruyorum ayakta Oyuna dalmış unutkanlığın evine yetişebilme telaşında anıyorum seni Ayrılğın en tenha yerinde ve soluk soluğa Sabrı kozalıyorum yirmi sekiz günlük ömre bir düş uzaklığından Çilenin harmanı sanki yüreğinin kıyısından aldığım her nefes Bende açtığın yaralar da benden aldığın gözlerin kadar duygusal Tamamlayamıyorum bir türlü sensizken beni Tanımlayamıyorum olmayacak olanla varolan arasındaki bu belirsizliği Kimi zaman varolabilmek adına yokedecek kadar usta Çoğu zaman yokolmanın korkusuyla varolmayı beceremeyen bir çırak oluyorum sensizliği giyindikçe sen Sana dokundukça ise yeni bir yalnızlık daha edinip yeniden hiçliğe soyunuyorum Umduğum ve bulduğum yaralar birbirinden farklı izler bırakıyor Eşkâlimi dahi unutuyorum Acın bile terkedince özletiyor kendini Ve neresinden yakalarsam yakalayayım kendini inkar ediyor ölüm Gözlerinden vurulup karanlığı her an’a derviş kılan bu yezit yürek Göremediklerine bakmaktan ,baktıklarını tanıyamamaktan yoruldu Toprağı suyla temizlenebileceğine inandırmak Bulutlara da bu kiri bulaştırmaktan öteye gitmiyor artık Vuslat firari bir kahraman /Kendi adıma çalışıp senin uğrunda harcanıyorum harf harf Düşleyebildiğin sürece özgürüm ,yaşadığın sürece tutsak / Rahmetin zerresini dahi görmedim seni kaybettiğimden beri Hayat bitti Ölüm beni istemiyor Toprak kararsız Acıya da bağışıklık kazanılmıyor ki Ben zamanı hiç bu kadar delikanlı görmedim sevgili... |
Kalite bir şiirdi bu ve yüreğime tercümandı
Devamını bekleyeceğim
Hoşgeldiniz...