Kendimi yalnız bırakmamak için bütün gece aynanın karşısında oturdum.

Cesare Pavese

kaynar mum damlaları döküldü önce sayfaya
kalem işaret parmağından küçük
şiir ölüsü dolu kağıtlar masanın ayağına sıkıştırılmış
katran karası gecede eylül sarısı izmaritler
şair hala gelmedi
yine hangi cehennemin dibini üflüyor
başlarım böyle şiire de şaire de





saat epey ilerlemiş
dolunay da çıktı
ıslak kokuyor hava sanırım yağmur da başladı
karyola gıcırdamasa hemen uykuya dalacak

/pencereleri kıranın anasını,avradını,şiirini/

’’burası ne zaman ben neresiyim’’ derken kafasını terliğe vurdu karafatma’lar
muadilsiz ölüm





bozuk bir frekans kulaklarını becerirken
yinede en sevdiği parçayı kesik kesik öksürür gibi dinledi


"sen benim eksik kalan yerimsin…
kapattığım pencereler, güneşlere çektiğim o perdelerim…
sen benim hiç sevmediğim sessizliğimsin…
kaybettiğim yolum, korktuğum karanlık, hiç tutamadığım o yeminlerim…
sen benim terk ettiğim şehirlerimsin…
düştüğüm çukur, uzanan ellerim,
sen benim kovulduğum cennetimsin!.."








bir ses duydu derinden
canını alıyorlar sanki bir kahpenin
duvarları tırnaklarıyla okşuyordu birileri
kuru ekmek gibi kuruyan dudaklarını ısırdı
dişlerinde kanın demirsi lezzeti

/çok şükür bu gece de doyduk/

diye inliyordu komşu kadınlar





kaç izmaritin dibinde söndürmeye çalıştı
şehvetin ıslak tenini

/ziftin pekini iç ulan/

tahrik olmayan her kadının başı ağrır
ruhunu parçalarken azgın silüetler





tanyeri ağarmış
farkında değil şair
zaman su gibi terlemiş üzerine
dişlerini birbirine çarparak uyumayı öğrenemedi
ezan sesi duyuldu
her yaşadığı gün/ah
üç kere ağzını yıkadı
üç kere ruhunu
sevişme titreşimi gibi titrerken elleri
bir daha asla şiir yazmam
yazarsam ...



ruhuna el şiir!