Her hazan mevsiminde
İçimi bir hüzün kaplar.
Dökülmüş ölü yaprakların rüzgârla dansı,
Bir yandan ağaçların terk edilmiş kuru dalları.
Tüm çiçekler solmuş birer birer,
Doğa tümüyle küsmüş insanoğluna.
Toprak, dökülmüş yapraklarla
Halı misali döşenmiş.
Garip kuşlar yemek ve yuva arayışı içinde
Bir o yana uçuşuyor
Bir bu yana.
Çisil çisil yağan yağmur
Küskün doğayı avuturcasına
Bu hüzne eşlik ediyor.
Günler o denli kısa,
Geceler bitmeyecek gibi.
İnsanlar bile değişmiş,
Neşe yerini kedere terk etmiş.
Yerdeki yapraklar her adımda
Sanki inliyorlar çıkardıkları hışırtıyla.
Fısıldıyorlar sanki
Bekle ve sabret diyorlar ,
Sakın hüzünlenme, biz böyle de mutluyuz,
Doğa ve biz inzivadayız,
Geçecek elbet bu günler.
Ufak bir umut, bir yakarış,
Bir yaşama sevinci gerek böyle zamanlarda
Hüzün bulutlarını dağıtmaya.