Bu gereksiz karanlığı bombalayıp uçursam,
Parça parça olsam, küllerim görünmese.
“Adı neydi?”diye soran olmasa, duymasam.
Uğultulu sesler duymasam, geceler uzun dayanamam.
O arsız dudaklar yüz bulup acılarımdan
Yılan gibi süzülüp kulaklarımdan kalbime akmasalar.

Bir çiçek düşünsem baharın içinde gülümseyen.
Yaprakları santim santim uzasa, büyüse.
Ellerim dokunmasa umuduna, koparmasam yaprağını.
İlişmesem sevdasına, beni duymasa, tanımasa,
Bilmese beni senin beni sevdiğin gibi.

Yollarında mola versem, dinlensem.
Bir sözün değse kulağıma, ürpersem.
Aklım başımda dursa, düşünsem.
Seni görsem, dursan, beklesen, gitmesen.

Umutları ben eskittim, tükettim, üsteledim.
Kırılan umutlarımı yüreğime diktim,
Nefretlere tohum ektim, yeşerttim bilmeden.
Sen nefret ettin, ben sevdim, sen nefret ettin…
Sevgimle sevişti nefretin acılar doğdu.
Benim suçlu, evet benim bu doğru.