Sevmek yok artık;
Kimseler sevmiyor.
Sevinmekse umut ister, yarın ister.
Biz de umuda hasrettik,
Onu da hasretken kaybettik.
Sevilmekse aklımı kurcalayan bir sancı.
Hep bir isyancı gibi olumsuz tavırlara kapıldık,
Olmayan umudu, doğmayan güneşi aradık.
Mutluluk denecek her şey yakındı.
Bizimse gözümüz uzaklardaydı…
Aldattık biz kendimizi;
Mutluluğu aradık yıllar boyu.

Bizi bizimle yarıştırdılar,
Kaybettiklerimiz oldu.
Ve hayat bir maratondu,
Koşamadık, yorulduk,
Yorgun düştük.

Değerini bilemediğimiz her şey,
Varlığını göremediğimiz her şey,
Şimdi bizim gibi değersiz.
Şimdi yarınsız, savunmasız!

Dikene mum olduk sorgusuz sualsiz.
Oysa bize dikeni sevdiren gül değil miydi?
O güller soldu, kurudu.
Bülbüller feryat eder oldu.
Bütün güzellikler yok oldu.
Eriyen bedenimizle musalla taşını diler olduk.
Kıtlık gördü bu yürekler
Ve susuz, suskun şimdi.

Zindanlar uğradı gönüllerimize,
Daldan dala konamaz olduk.
Çevirdiler her yanımızı,
Birbirimizi göremez olduk.

Sınırsız hayallerimiz vardı,
Sınırsız pisliklerle avutulduk.
Hep uyutulduk.
Bir tencerede birlikte kavrulduk,
Bin parçaya bölündük dağıldık.

Gül idi dikeni sevdiren bize.
Şimdi gül kalmadı dikende.
Yalnızız, yarınsızız…
Bize bu çile.