Yarınları Unuttu
Sessizliğin kilidini kırdı
Ve dilsiz kelimelerle bir-iki cümle kurdu Yarenlik yapacağım diye Tümcelerin belini kırdı Sus dedim susmadı Sözleri devirdi Gülüşleri öldürdü Açtığı yaraya acıyı denk getirdi Ve göğümün bütün ışıklarını söndürdü Yanlışı yanlışla kapattı Boş bir masal uğruna İçimdeki boşluğu yaktı Kendince aklımı yanılttı Oysa, Akşamlarında güneşi gizleyen Kurşun geçirmez yarınlar vardı arkamda Sardunyalara baka baka büyüttüğüm yarınlar... Onları unuttu... Rukiye Çelik Ankara / 14 Ekim 2012 |