yekûn:sürgün teb’a nın bedbaht karînesi!

I.
ayarı yok:Doğu’nun doğurmak için büyüyen karnı
sanılır ki tekmil cinnet! sanılır ki
konuşulan her lehçe uzantılı söz kavgaya gebe!
oysa her kuraklık başladığında yağmura adanan
kaotik yalnızlık çekenlerin esmer kokan duası!
sanılır ki
süürlü dilimin günahkâr sesine vurulan gemin/
lehim tutmaması bundan...
oysa; kendimin en derininden duyulan kahır
üstü alınmamış mutlulukların pahasına...
baştan başa katedilmiş toprakların vebali!
ayarı yok:Doğu’nun doğurmak için büyüyen karnı
sanılmamalı ki sürgün görmüş kavim gerçeği.

II.
ayarı yok:ram’ım kibrine yenik düştüğüm acıya inat
bağışlanmanın kapı eşiğinde bekleyen ricalin
kefaret kokan sözüne...
düşününce geçmişi itibar etmedik oysa
diyarı Dicle’ye peş peşe gelen niyetsiz Faris’in
kınında
’bahta cinnet düşmüştür, akla vebal’ kin hicvine

III.
batıdan üç deniz ölçekli gölgeye sığınmış
kanser balıkçı ne kadar çok çektiyse oltasını
o kadar uzaklaştı yeryüzü doğudan/
kısaldı erim! tutmadı lehim
güneş açtı ağzını
yokluk kustu kıraç toprağına/ yoksulluk doğurdu
hain bir gecenin koynunda
esmer çocuklar ellerinde ki ışık kırıntılarını/
son sürat koşan güne fırlatıp, fırlatıp eksildiler
kaşını çattı dünya/ lanetlendi teb’a
tanrılar yalnızlık fısıldadı gebe kalan her kadına
doğan her çocuk mevcut kültüründen uzak
doğan her kız gebe yalnızlığa!

IV.
aşk yasaklandı bu topraklarda susuz kaldık
kavruldu içimiz uzun zaman
hastalıklı bebe aşk istedi yürek yangınına
yaşlı kadın
nasırlı adam
üç deniz ölçekli gölgeye yakarıp,yakarıp durdu
koptu fırtına
bulutlar kabarıp kem sözler yağdı her gece
kanadı toprak!
döküldü cüzam,kırıldı teb’a
darıldılar tanrıyı oynayanlara
şimdi
nerede yankılanıyorsa iç sesli bir türkü
dinleyen her insandan yaratığa
aşksızlık sonrası yakılan bir ağıt gibi geliyor
küfür kokan bu dua