çocuklar bile biliyor...

cemâlinin hafızı oldu gözümün korneaları
adının harfleriyle boyanmış
memleketin duvarları
omuzlarımdan sarkıyor aşkın
kulaklarıma saklandı sesinin yankıları



ekmek aldığın bakkal
bindiğin otobüs şoförü
karşı komşu dost ve eş
ıslak ren
pencerene konan paçalı güvercin
bir ikindi vakti
yüzüne vuran güneş
ikinci sınıf ruhaniler bile
kıskandılar gölgeni



kızıl sevişmeli geceler
ahlaksız ve günahkâr kokuyor ay
yokluğunda
rüzgâr gri esiyor sensiz şehirde
böylesi sevmeyi senden öğrenip
seni seviyorum yazdım
tramvayın buğulu camına



annenin çocuğuna gösterdiği
şefkat gibi
öylesine sevdim yüzünü
tabutlara doldurduk
aşkın nişangâh sözünü
takvim yaprakları uçuşuyor sokaklarda
saatime göz yaşı bulaşmış
vakit zonkluyor sensiz
yoldan ayıramıyorum gözümü



nova yıldızı doldurdum
pencerenden yastığına
üşürken ısıttığım ellerinle sev beni




al da gel seni

...