BERFİN
BERFİN
Yalnızlık çökerken gecelerime kimsesiz gecelerimde sevmişim seni can bellemişim seni canan bellemişim omuzlarımda hayatın ağırlığı geziniyorken sevmişim seni dipsiz kör kuyularda kaybolmuşken ve katran karasıyken gecelerim yar bilmişim seni yaren bilmişim yalnızlık çökerken gecelerime yüreğimin öksüz bir çocuk gibi kaldırımlarda voltalar attığı bir zamanı sevmişim seni sis kaplarken sokakları şehrin uzanacak dal bilmişim seni bir gece kimsesiz bir çocuk gibiyken ben yaralıyken yüreğim ve kanıyorken yaralarım sessizce kuruldun başucuma usul usul sardın yaralarımı küme küme dertler göçtü içimden bir denizin dalgası gibi serinlettin yüreğimin kıyılarını yar. sevmek denizleri kucaklamaktır ıslanmaktır köpüklerinde bir denizin kanatlanıp uçmak gibi gökyüzüne bir serçe kuşu gibi seni öyle sevmişim işte kucaklar gibi denizi bir serçenin kanatlarından tutar gibi göçüp mutluluklara berfin hüzün tanesidir gözlerin içinde küme küme dertlerin söyle neyin var senin? bazen sessizleşir konuşmazsın gülmez hiç gözlerin gözlerin ağlamaya meyilli bir yağmur bulutu gibi yağar her ağladığında hüzünbuğulu gözlerin içimi parçalar ağlama hep yüzün gülsün utanma gözyaşlarından bırak bir nehir gibi aksın sen utanma seni böyle ağlatanlar utansın |