sen ertesi
yalnızlığı eşim olarak kabullenmemden öncesi
sevdayla boyanmış ne kadar jilet kelime varsa astım ;
yalnızlığımın elçisi şiirlerime.
merak etme adını da kanatmadım
kalemime cinnet geçittirirken.
seni içimde noktalarla yaraladım o kadar.

sen ertesi
oksijen son kez ciğerime selam vermeden öncesi
duası kabul olmamış bir çocuk yetiştirdi yaşam.
arzularımı arzulamakla kaldım
seni bir dilek gibi Tanrı’dan dilerken.
her bir güzelin güzel bakışı
dejavu oldu gözlerime gözlerin.
bir aşka inanacak kadar da saf biri oldum,
çıkamadım.
emanetlerinle de barışamadık
yalnızlığın başkenti bedenimde.
ismin !
iklimi oldu bedenimin
kalbime doğru akan
zehir tesirli bir gözyaşıydı .
gidişin !
hissedilen derecesi acıydı gamzemde.
seni sevmiyorum’un!
selaydı kulaklarımda.
ne kadar yıkadıysa da beynim
temizletemedi kulağıma;
gidişindeki elvada ritimlerini de.


sen ertesi
özledim kelimesi
beynime noterlenmeden öncesi
mürekkebimde
ayrılık diye tercüme edildi adın.
gözlerimde de hüzün.
dilimde ucuz bir küfür
hafızamda da masal diye anıldı gülüşün.
nasıl bir duygu mu ?
terk edil sevdiğinden anlarsın.
gerçi ondan sonra yaşayamayacaksın,
anlamayacaksın.

sen ertesi
cenazemden öncesi
içim içleniyor kalemimle adını içtikçe
acı-hoş oluyor satırlarım
seni senle satırlıyor ;
ölümü ben tadıyorum.
ah
yalnızlık gibi tadı var.
isteme benden tarifini
birini sev yeter.
ondan sonrasını da hatırlamayacaksın zaten.

Şimdi sen Vatikan’da bir ezan
Orta doğuda barış
Yeryüzünde günahsız bir insansın.
Git de Allah aşkına
Seni başka aşıklar şiir yapsın .

Emre Ay