2
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
1429
Okunma

Meğer saçmalamamın nedeni hasretinmiş ;
İçimdeki sen ölünce anladım.
Yüreğim , bulut renkli sayfalarımı kanatmayınca
Saatler seni göstermeyince
Takvimler seni anmayınca
İsmin, şiirime bile uğramayınca anladım ;
Senli ruhumun sensiz/leştiğini.
Meğer saçmalamın nedeni sevdanmış ;
Baş ucumdaki saatimin yalnızlık diye atışlarına kulak asmadığımda anladım.
Tebessümlerinin yerini ay ışığı alınca
Gecemin, sensiz de aydınlandığını
Düşlerimin, düşüşlerle de yıkılmadığını
Parmak aralarımn, sensiz de ısınabildiğini görünce anladım ;
Sensiz ruhumun ben’le mutlu olduğuna.
Meğer saçmalamamın nedeni yokluğunmuş ;
Okul defterimde şiirsiz sayfalara rastladığımda anladım.
Kalemimin seni intihar ettiğini,
Mürekkeplerin gözyaşı aromaları dışında da olabildiğini,
Kalbimin, artık aşk aşk diye atarak
Kulaklarını çınlatmadığını görünce anladım ;
Sol kulağının hala beyaz oluşuyla.
Meğer saçmalamamın nedeni sesinmiş ;
Telefondaki hiçbir sesi senin sesine benzetmediğimde anladım.
Rüzgarın , şarkılar söylediğini,
Şarkıların dili olabildiğini,
Dilin de , aşk denilen ölüme ritim uydurduğunu
Sensizliğimin, en ürpertici çığlığım olmadığını fark ettim;
Selam’ın yerine sela’n gelince .
Meğer saçmalamamın nedeni benmişim ;
İçimdeki senin "biz" olabildiğine inanacak kadar şizofrenmişim.
Emre Ay
5.0
100% (2)