ZAMAN ZAYIFLIĞIMA KÜKRÜYOR.
yine sessizce ayrılıyorum bu şehirden
ardımdan gelen hüzünler’imle, kopup gidiyorum baharın sıcacık kollarından. dikildiğim her pencerede rüzgarın getirdiği fırtınayla sonsuz acılara bölünüyor insanlığım. ellerim üşüyor yalnızlığım körüklendikçe sokak sokak dökülüyor, ağlayan gözlerim. değeri yok bu yaşamın adil değil bu düzen dünyamız gülmüyor artık, şu yüzü parçalanmış buruşuk yüzü görmekten, kayıp giden bir yıldız gibi hissediyorum kendimi... gözlerimi nereye çevirsem umutlar bir yığın acı olmuş. uzak mesafelere çekilmiş bütün duygular. kötü yaşam kabuğunu kırmış zayıflığıma kükrüyor. sarıldığım her el çekiyor kendini yavaş yavaş.... yılgın bir savaşçı gibiyim şairliğine gömülmüş şimdi; oradan bakıyorum bu çürük yaşama.... AĞLAYAN NİSAN |
İNŞALLAH BİR GÜN BİTER...
TEBRİKLER...