İlk Zamanlar 11- Nurcihan IV
hastaneden eve vardım,
hâlâ kırıklar içinde ellerim kollarım ayaklarım oysa bütün derdim Nurcihanım, mektuplarını soramadım.. sanki evde beni bekliyor Nurcihanım.. kimbilir ne acılar içinde adıma yazılmış kaç mektup vardı evde kırılmış.. isyan etmiş olmalıydı.. hem de ne sitemler.. yeter ki “beni unut” demesin de yeter ki iyi olsun da Nurcihanım.. emmioğlum yere bakıyor.. gözlerini kaçırıyor bana O’ndan bahsetmiyor utanıyor sıkılıyor dile gelmez Nurcihanım.. .. |