Üstü çizilmiş kelimelerden pansuman yaptım zamana
Sardım vaktin yaralarını
Kaderin aynasına derin çizikler attım
Dindirdim gün batımı ağrılarını
Yalın ayak koştum şehrin tozlu sokaklarında
Kıramadım aşkın dallarını

Gün sıcağı çöktü üzerime çökertti dizlerimi yeryüzüne
Silemedim gözyaşlarımı

Senden sonra
Ötesi olmadı hiç yaşamın
Gündelik kurdum aşk sofralarını
Katıksız sunumlar sardım
Ağırladım gönül diyarıma uğrayan konakları

Güneş güne küstü ışıkları söndü dünyanın
Karartılara büklüm büklüm yol oldum
Tan indi ağaran saçlarıma
Yere düşen gölgelerime karartı bulamadım

Aldığım her nefesin döşünü deştim
Ömürden ne kışlar geldi geçti
Baharı asla yaşamadım
Hazana kertik atmış ayaklarım
Yağmurlar ıslattı toprağı ölüm koktu ağıtlar
Gün yüzüne çıkamadım

Yüreğimde sustu tüm şarkılar
Güftelerinde sazlarına seni besteledim
Kelimeler yazdım cümleler kuramadım
Yıldızlardan imgeler topladım
Mısralar döküldü boğazımdan
Beyaz kâğıtlara bir seni yazamadım