“Bir şeker bulutu oldum düşlerinizde Anne…
Neden büyük günahların vebalini çocuklar öder.”

Törpülenmiş badirelerin ölüm oyunu bu;
Şeker toplayan ellerim azad şimdi
Gökyüzüne çizebilseydim eğer
İçleri doldurulmuş güvercinler
Yanık türkülerim hep oldu
Geriye dönüş yok biliyorum
Son bir bakış kaldı gözlerimde
Bu kentte unutur beni
Canhıraş caddesinde
Çığlıklarımı…


Sen unutma beni Anne!
Biraz içerledim sana
Yüreği masum yüreğime
Savrulan gözyaşlarında
Gelinlik diktin gidişime
Hani çiçekler bile vaktinde
Yüreklerini açardı sevdaya
Savrulan bulutlarım öfkesiz
Boğuk bir seslenişteyim


Cennet vaad eden koca adamlar
Sizler ancak zalim fabrikanızda
Bomba yüklü vicdanlar üretirsiniz
Kurşun asker oyuncaklar zamansız
Acizliğinizin denizinde boğulacak
Kediye atılmayan ciğerleriniz


Ve gün gelecek…
Pislik yığını bakışlarınızın
Sifonunu çekecek/
Kan kusturduğunuz
Bu halk…


“Aynı damardan beslenen
Aynı kana ihanet etmez”


Ne vardı bütün çocuklar
Aynı kalsa bu coğrafyada
Dili aynı/yüreği aynı/gülüşü aynı


Sizler de özlemiyor musunuz?
Birlikte özgürlük şakıyan kuşlar

Aynı telin döşlerinde…