istanbul dile gelse,anlatırdı:
Ben kaldıkça yarım kalıyor hatıralar
Gelen gidiyor boynu bükük Kiminin günahına girmişim Kiminin günahını almışım Öle diyorlar Giden yarım ... kalan yârim.. En güzel şeyler masal oluyor zamanla Bir anne kulağına eğilmiş yavrusunun beni anlatıyor kurtla kuzuyu.. kâh kurt oluyorum kâh zavallı kuzu "istanbuldayken" diye başlayan hikayeler… hep güzel mi? Aslında; Hayat kirleniyor büyüdükçe insan Rengi değişiyor çehrelerin Nereye baksan gri Ben benden geçmişken Kimi korkup kaçıyor kimi inadına sevdalı Rahat bırakın diyorum en azından geceleri Acıları,kederleri bir yana bırakın Uyuyalım koynunda mavi denizlerin Unutalım her şeyi Beni böyle sevin diyorum Olmuyor Ben anlatamadan derdimi hayat akıyor Hızlı yürüyor insan taksimden geçerken Beyoğlu ‘nda efkarlı Kadıköy ‘de sevdalı Evinde masum oluyor sabaha kirli Sonra kendime getiriyor boğazın serin suları Martılar geçiyor yollar ardı sıra üstümden Denize bir damla gözyaşı karışıyor Diyorum kimbilir ne derdi var Öle uzaktan seyrediyorum Sabahaysa çok var |
kalan yârim..
evet neden hep yarım kalıyor...
gerçekten düşünüyorum da hayatta tam dediğim işbir şey neden olmuyor..çok tühaf..
şiirin süper gerçekten..kutlarım anlamlı ve düşündüren güzel şiirini..sevgimle..