kaderkokunu çalmışım senden ellerim,yüzüm sen içinde sen sen diyen dilim lâl kader. halbuki biz, seninle ellele yürümeliydik geçmeliydik bütün rıhtımlarından istanbulun fakir bir keman çalmalıydı sokak arasında yaslanıp sevdaya dinlemeliydik gülümsemeliydin beni gördüğünde mesela yüzünde nisan pembeliyi olmalıydı biz, seninle kaybetmemeliydik ortaköyde içilmemiş çaylarımızı yürüyemediğimiz o kaldırımları söylenmemiş sözlerimizi yitirmemeliydik bir istanbul maviliği de soldu vuslat yine gece unut dedin giderken halbuki; kalan ben eksilen sen kader.. |
muhteşem ötesi bir şiir olmuş.
Elinize,dilinize ve bu mısraları yaratan aşka sahip yüreğinize sağlık.
kaleminiz ve aşka olan saygınız daim olsun