LÂL AYAZI
yağmur başlıyor yüreğimde.
sıkı sıkıya bağlıyorum iplerinden yalnızlığımı kalbime. zemheri düşmüş; İstanbul’un adım başı rastladığımız, o aşk fakiri yüzlere kış bitti sanıyordum; bir kaç yaz habercisi yalan kuşa aldanıp yine toplanıyor bulut misali, bir fotoğraftan anılar... tüm acı sözlerin dönüyor yine başımda, bir lâl ayazı esiyor, soluğu kesiliyor gururumun. geçer dediler, kandım ! tozu dumanı sen yüreğimden. külüne kumuna aşık, tahta evlerden süzülen dost sesine aşık, rutubeti işlese de ellerinin nasırına, ben o ellerin emeğine aşık, yazık çok yazık! asla bilmeyeceksin sensiz hep kış artık tek mevsimi yüreğimin. hep lâl ayazı esecek sokağımda. ana çocuğu bilmez mahşerinde, sen gelme be aklıma! gelme ne olur da , bu gece olsun ıssız gelmesin , kendime verdiğim bütün sözler.... |