Küllerim Yanıyor
Küllerim yanıyor
Ağlıyor ateşlerim rüyalarıma Geldin Benim sen olduğumu farketmedin belkide Beni bulana dek ilerle hayallerimde Takılmasın narin bileklerin gönlümün dikenli tellerine Ellerine düşler yağsın Bırak, ateşlerim dumanının arkasına gizlenerek ağlasın Sağ çıkamam belki bu kaybolmuşluğumdan Sanmaki sana akıttığım gözyaşlarım sarhoşluğumdan Uzağa giden bir yola uyanıyorum her sabah sen boşluğumdan Ölüme çok nefes yaklaştım ardından hep koştuğumdan Gökkuşağının yedi rengini öğretir suretin gün doğumlarıma Yetmiş yedi bin renk anlattım ben yokluğuna Varlığına değil susamışlığım hasretim hep boşluğuna Ağlatırım gündüzlerimi yüreğimin yoksulluğuna Kuzgun karası kararsız göz bebeklerime uykuyu anlatıyorum Geceye vuruyorum kendimi Bedenim ve kalbimi ayrı yataklara yatırıp uzaklaşıyorum Bedenim çürüyor; İçinde sen olan kalbimse toprağın altında huzurla uyuyor... 02.20 18.07.2011 Burhan Karaca |