Buralarda yorgun bir beden gördün mü?
Kendimi kaybettim yakında.
Uzaklaştım ruhumdan,
Öylece, birden bire.

Kafamda kuş cıvıltıları arıyorum.
Kovalıyorum uçurtmaları gündüzleri.
Bir karga düşüyor gök yüzünden.
Bir ben ağlıyorum.
Kimsenin umurunda değil gibi.
Bir ben eğiliyorum,
Dizlerim çamur.
Ellerim.
Kirliyim işte, kötü.
Ölenle ölünmez diyor birileri.
Neredeyim?
İnsanlık nerede?
Kime koşuyor bu devran,
Uçurumdan aşağısı karanlık.
Ölüme yürüyor insanlık.
İnsan..
İnsan nerede?
Her bastığımız yerde ayak izleri.
Katran, kan;
Ölüm ve hastalıktan yok olan bir cihan.
Bir beden kaybetmişim çok mu?
Kör geziyordum zaten uzun zamandır ve sağır.
Ağır ağır batıyordum katrana.
Çamura düşkünlük yaşadığımız toplumdan.
Bu düşmüşlük,
Bizi cennetten kovduran da bir insan değil mi?
Neden şaşırıyorum dünyanın bu haline?
Bizi kusurlu yaratan tanrının kendisi değil mi?
Bir beden bulsam,
Ruhumla birlikte.
Yine insanlığa küfürler savursam.
Sesim nereye ulaşır?
Sana, bana, bize?
Aramızda duvarlar var.
Kimse kimseyi duyamaz.
Uyanmaz dünya.


21.01.22
01.36
Burhan Karaca