Güne güneşli uyandım bu gün.
Gözlerim kamaşmış.
Bir buhran kaplamış kirpiklerimi.
Biraz nem, bulutlar.
Islak kaldırımlarda oynayan çocuklar.
Bize ait olmayan manzalar var sokakta.
İkimize;
İkimize ait olmayan bir hayat.
Sığdıramıyorum ikimizi,
Birlikte kurduğumuz düşlerimize.
Ağlamaklı bir müzik çalıyor kulaklığımda.
Işığın siliniyor aklımdan.
Ardımdaki gölgem önümde yürüyor.
Geç kaldım sana.
Yetişemiyor dizlerim.
Bir rüyada gibi sürekli gidişini izledim.
Uyandım, uyudum.
Etrafta bir koku,
Dudaklarımda dudak izlerin.
Tenimde ateş,
Bir telaş var adımlarımda.
Yuvarlanıyor gibi gökyüzü.
Geceye koşuyor.
Beni kedere boğan karanlığa koşuyor dünya.
Her sokakta el ele yürüyor insanlar.
Her evin ışığı yanıyor.
Herkes bizden bir haber yaşayıp gidiyor.
Nereye gidiyor etrafımda gülüşen insanlar?
Koşuyorum.
Bir yerlere yetişmem gerek.
Bir yere varmam gerek artık.
Bir bahçeye,
Bir eve.
Seninle mutlu olduğumuz her hangi bir yere.
Bulamıyorum seni.
Varamıyorum.
Elimde bir ip.
İleride bir ağaç.
Düşlerimde hep seninle salıncaklar kurmak var.
Yalnızken değil.
Bir ağaç ve elimde biraz ip var.
Biraz zaman.
Hep sensiz geçen zamanlardan şikayet eder hafızam.
Ne yapmalı?
Elimdeki iple salıncaklar mı kurmalı?
Doğmamış çocuklarımız benden ileride yürüyor.
Sırtları dönük.
Göremiyorum gülümseyen yüzlerini.
Düşseler, öpemiyorum kanayan dizlerini.
Bu acı, bu ızdırap.
Bir türlü yanımdan geçip gitmiyor.
Sürekli benimle birlikte yürüyor.
Kol kola.
Başını yaslaman gereken omuzumda duruyor.
Yoruldum.
Seni sevmekten değil;
Sana varamamaktan yoruldum.
İleride bir ağaç.
Elimde biraz ip var.
Artık salıncakları unuttum.
Yoruldum.
Biraz dinlenmem gerek.

Burhan Karaca
02.06.2021
16:00