Zamanda asılı kalmaktı yaşam belkide.
Vakitsiz gelmelere gebeydi hayat.
Hep geç kalınmışlık duygusuydu aşk denilen zalimlik yürekte.
Ölüm, kurtuluşa açılan bir kapı.

Kayıtsız kalmaktı rüyalar bedenin çektiği acıya..
Bir film karesi gibiydi gözlerde hayatın artıkları.
Anı, işkencelerin baş mimarıydı düşüncede.
Uyur gezer bir halde yatağı bulmak gibiydi,
Bir cesedin kendi mezarını bulması.

Sahte bir altın sikke gibiydi umut.
Karşılığı alınamayan bir çabaydı yalnızca mutluluk.
Kayıp bir çocuğun,
Kaybolduğunu anlamadan bir parkta oynaması gibiydi gülümsemen.
Dar ağacını salıncakta sallanmak gibi gören,
Sonunu kabullenmiş muzip bir mahkum gibiydi terk edilen.

Ben ise;

Hiç bilmediği bir yerde yanlışlıkla otobüsten inen bir yolcu gibi
Kaybolmuş bir ruhum.
Hayatın içinde bedenimi bekleyen.

17.04.2012
13:23

Burhan Karaca