Kalbimi kırmaya yetti bir sevda,
Göğüs kafesimi yarmadan söktü hatta...
Çünkü aşık oldun sen,
Benden başkasına...

Biliyor musun,
Kalbimin kırılışı da sessizdi...
Seni sevdiğini bırak,
Sana kırıldığını bile söyleyemedi...
Sen onu sev,
Ben de seni...
Acılı, ağrılı, tahammülsüz olsa da;
Payıma düşen bu değil mi?
Sonsuz kere ağladım...
Gözlerimden düşen yaşlar bile incindi,
Süzülürken batıyor yanaklarıma,
Kırık bir parça gibi,
Kalbim gibi...

Kendime nasıl desem,
Nasıl söylesem...
Sen,
O’nu seviyorsun...
Sadece O’nun yanında olmak istiyorsun...
O olmak istiyorum bende bu yüzden,
Diliyorum ki;
Onda bulduğun ne varsa bende kat kat fazlası olsun,
Mesela aşk olsun,
Yeter...
O’na özenmekten vazgeçsin artık benliğim,
Senden vazgeçmek zorunda kalmasın çaresizliğim...
Sen varken,
O bir daha geçmesin;
Cümlelerimin içinden...

Hiçbir şey için geç değil,
Hatta vakit daha erken...
Geri dön, onu bırak, bana dön...
Sadece sevmek fiilli cümlenin öznesini değiştir;
Beni sev, yani; onu değil...
Yanımda ol,
Yarımı tamamla...
Yoksa kırılan bu kalp,
Birleşmez bir daha...

Ahmet Kastancı