Gözlerim ağladıkça,
Gözyaşlarım aracılığla;
Yanaklarımı aşındıran bir yağmursun sen...
Ani ve şiddetli;
Her mevsim azalmadan devam eden,
Hiç dinmeyen...
’Yeter artık yağma’ desen de üzerime,
Dinlemeyen...

Islağım işte bu yüzden,
Sırılsıklam...
Üstüm başım toprak kokuyor üstelik hafiften,
Çamur olmuş göğüs kafesim,
Kalbim derinlere batmış iyice,
Kırık parçaları yüzünden de,
Her tarafa takılmış sıkıca...
Çıkartamıyorum o et parçasını,
Kaygan çünkü ellerim.
Ne kadar zorlasam da
Çıkartamıyorum seni bir yerden,
Mesela kalbimden...
Yağmur duasına çıkmışım meğer,
Seni dilerken...

Gözlerim ağladıkça,
Yüzümün renksiz buruşukluğuna bakıp,
Acımıyorsun ıslak ve taze yaralarıma...
Güneş’im ol,
Yoksa bu yağmurlar boşuna...
Gökkuşağı oluşmaz çünkü;
Gök’yüzünde güneş yoksa...

Ahmet Kastancı