Albino
Kırmızı duvarlar
Ve on beş saat Seninle hala o on beş saatteyiz Üstünden pek çok d-üzüşme geçse de Gözlerimizin hiç nedensiz daldığı boşluklarda Yine birbirimizle sevişmekteyiz Aynı ter Aynı koku Aynı tutkuyla Sen giderken Öyle çok istemiştim ki Bir gölgeyi kalın ensesinden yakalayıp O duvarlara sabitlemeyi Gitme demeyi Eritmedik daha yediğimiz son yemeği Yapamadım Karanlıktaysa bir insan Kendi gölgesine bile tutunamıyor Sevişirken bir başkasıyla Var olan tüm ışıkları kapatıp Öyle giriyor aslında kendi kendinin koynuna Sonra ne yediyse geri geliyor midesinden kursağına Bir öğürmelik refleks oluyor tüm yaşadıkları Kusuyor ama ağlamıyor artık kimsenin kucağına fhrn-mç-jir |
harikuladeydi