**ziyan bir çiçek**(izbe ruhumdur s/ana c/an)
gözlerim için ağlıyor kalbim
ve nasıl kırgınım kendime bir bilsen... nasıl söküyorum canımı ruhumdan... dalları meyvesine küsmüş, gövdesi güneşsizlikten incecik kalmış bir ağaçmış aslında ömrüm ve arsızınmış yokluğunda kanıma susayan yalnızlık... benim s/andığım her an, sen, b/akmaya korktuğum kalbin... hiç varolmayan bir hikayenin geceleyin penceremden yüreğime vuran ışığıymış, güneş sanıp yapraklarımı açtığım... |