Yollar Ayrılınca
Ben çok şiirimde çocuk oldum,
Şimdi gel sen büyüt beni. İhtiyarlaştır... Takvim yapraklarını artık koparmaya kıyamıyorum. Alışkanlıklar eskiyordu, ben eskiyordum.. Gümüş rengi yağmurlar yağıyordu, Ve hüznün ortasına denk geliyordu yağışlar, Öyle hırçın öyle sağanak... Ben çok şiirimde çocuk oldum, Adım ihtiyarlaşınca kondu. Aklım ermedi dilim dönmedi hatırlayamadım Tüm insanlığın ismini saydım, Ben yoktum içlerinde... Sonra ıslak gözlerine değdi alnım Ağlamayı hatırladım. Sakin bir müzik eşliğinde; Şaşırmayın, Şükür,duyuyor kulaklarım! Ben çok şiirimde çocuk oldum, Bir seni yazarken çocuk kaldım, Bu yüzden öte beri gidemiyorum, Bu yüzden unuttum adımı, Kurudu dudaklarım... |