Can kırıkları değil bunlar,düşsel avuntularım...
Hayal ettigim ne varsa,
yaşamak istemekti hayat mücadelemde, herkezler içinde kimsesizliğim’le... Tam’da buldum dediklerimde yitirdim umutlarımı, üstünü hep bıraktım hesaplarımın, sevaplarımın, vebal’lerimin... Ruhum kimzliksizlige gebe, ve ardı sıra isimsizlik sancılarıyla cebelleşmekteyim... İçimde sevgisizlige hüküm edilmiş bir çocuk büyütüyorum, mavi düşler kurdurarak,uçurtmalar uçurtarak, eşsiz gökyüzünde... Can kırıkları değil bunlar,düşsel avuntularım... İçimin akıntılarına salıveriyorum tüm benliğimi, ve ben geceye doğru sessizce uzanıyorum, bir daha uyanmamayı isteyerek Cenab-ı Haktan dileyerek... |