hâlâ dinliyor musun
sisli dağların nihavent türküsünü
hâlâ boranlı mı yamaçları memleketimin
oysa ne çok yakındık ıhlamur kokulu sabahlara
yıldız soluklu şehla gecelerde
ne çok uzaktık siyah feraceli korkulara

oy sevdasına yandığım
ben hâlâ karanfil ekiyorum arka bahçeme
barıştan korkan hükümranlara inat
ve hâlâ künyesine kan damlıyor yoksul coğrafyamın
göğsümde çeyrek asır büyüyen yara gibi
açık mezarlar duruyor karaağaç diplerinde
kimlikleri yağmalanmış
cesetler vuruyor ay’ın karanlık yüzüne

helak olan kavimlerin
kan revan çığlıklarında boğuluyor
çorak düşlerim
kutsal asalarını kırıyor tanrılar
firavun fısıltılar hükmediyor güneşime
yemyeşil kahır kusuyor nil
lanetli gölgeler düşüyor
bahar gözlü çocukların peşine

oy yönsüz rüzgârlara aldanmış rüzgâr gülüm
oysa ne çok hazirandık turna mevsiminde
ne çok kiraz
ne çok güvercin kaldırırdık maviliklere
eğlen biraz
bir yol olmalı dehliz gözlerinden öteye
bir yol ki yıldız yıldız
ay aydın
sensizliğin koynunda yatmak mı zor olan
yoksa göveren acıya uyanmak mı bilmem

dilimde çoğalan mavi umman
sahi neydi adın

22.haziran.2012 braunschweig
nuriye zeybek