Sızı
say ki
toplama kampından kaçtım arkamdaydı nefretin askerleri beni şakağımdan vurdular ölmedim... ellerimi parçalanmış bir çocuğa bıraktım gözlerim terk etti beni maviymiş gökyüzü görmedim... yüreğimde istif istif yanık insan cesedi zorba bir sızı kovaladı beni toplu mezardı insan gözleri utanç taşıyordu kirpiklerden bir fotoğraftan konuşuyordu ölü bir kadın "aç susuz bıraktılar bizi," diyordu. "sonra kurşunla doyurdular bedenlerimizi" kurşundu baruttu dili şuncacık bir kadındı dudağımda donan çığlık kadar sıska sığmıyordu zulüm hiçbir mezara... sevgili say ki cehennemde yeşil bir ağaçtım yakıtı kindi ölmüş insanlığın yaktılar beni kor oldum tutuştum da yanmadım... Nuriye Zeybek 11 Ağustos 2013 braunschweig |
saygılar