Aynadan yansıyordu tan atarken güneşim
Toz toprağa belenmiş, kararmış mat aynadan
Kırılan ışınlarla akıp gelirken düşüm
Gerçek gibi yansıma geçer kat kat aynadan


Yollar ayaklanmıştı, yürüyordu hışımla
Ayaklarım geriden takipteydi yolları
Akşama vurmuş gölgem gözde kanlı yaşımla
Bilinçsizce kaçarken gördüm dipte kulları


Yıldızlar birden sönüp boşluğa dökülerek
Birer birer değil de topluca ölüyordu
Bu kıyamet gibiydi; göklerden sökülerek
Yıldırımlar düşüyor dağları bölüyordu


Bu, benim ılgın esen havada yanılgımsa
Bütün duyularımı tümden kuşatan neydi
Bu, arzın ötesinden ters aldığım algımsa
Öyleyse bu zamanı bana yaşatan neydi


Ruhu dışa yansıtan aynalar içbükeyse
Göze ulaşan obje hem gerçek, hem yalandır
Yollar hepten eğimli, iç dünyam dışbükeyse
Böyle eğik gösteren zamanda heyelandır