YapBoz
Bir tuhaf yapbozdur hayat
anlayamadan bitiremediğin parçalar dans eder avuçlarında parçalar senden ayrı, parçalar senden bir parça... uzay boşluğunda sallanan yıldızlar gibidir düşlerin sallanır durur hafıza boşluklarında dokunsan uzaktır dokunmasan gerçek... Bazen bütün diller eksik kalır yaşanmamışları anlatırken bazen bir sözcük tamamlar gecenin eksik yanını düşüncelerin senden bağımsız savrulur durur rüzgarlarla düşüncelerin ne yöne bakıyorsa ordasındır aslında... durduğun an düşersin yürüdükçe varılır yarınlara insanlar tanırsın, insanlar kazanırsın ve kaybedersin... şehirler tanırsın, şehirler gezersin şehirler kalır, insanlar gider anlarsın... bir çerçevedir mutluluk anları saklayıp içine astığın... neyi, kimi, hangi nesneyi seviyorsan ona dönüşürsün zamanla... bir dönüşümdür sevgi, bir yansıma sevgi bir karışımdır, malzemesi insan olan... kimi, neyi sevdiysen sen sen olsanda, biraz da sevdiklerinsindir aslında... bir şarkı tetikler bazen yaşama isteğini bazen eminönünde mendil satan Ahmet... ve diğerleri... görürsün, umudun bittiği yerde yaşama direnen küçük umutları... anlarsın.. büyük umutları, küçük başlangıçlar doğurur... sustuğun yerde başlar kelimelerin konuştuğun yerde biter sustuğun kaybettiğin yerde başlar kazanmak ve asla geç değildir yeniden başlamak için her insan biraz geç kalır kendine her insan biraz erken yol alır kendinden... zaman; durduğun yerdir zaman; koştuğun yer... zaman; yaşadığın şu ’an’dır... kaybettiklerimiz, ertelediklerimizin toplamıdır... geç kaldığın yalnız kendinsindir sonunda bu tuhaf yolculuğun bir tuhaf yapbozdur hayat... yaşamla tamamlayıp, ölümle son bulduğun.. Yitirmeden |