Yalan dünyanın tüm kahpeliğine ve tüm kirlenmişliğine inat;
Şehirde açan nadir bir çiçeğin, dik duruşuydu aşk.
Kıymetler gözardı edilir,
Şehir çöl olur,
Çiçek bir yaprağını döker...
Adının gizemine layık hala ayakta...
Anlamsız bir sevdanın, anlam dolu yürek yakışıydı aşk
Narin kalbinin kırılışı
Umursanma mesafesinin çok dışında olan bir güzelin,
Gözyaşından ibaretti...

Adı çiçek’ti....
Çölün orta yerinde suya hasret hasret görünen
Oysa sedece bir yaprağını döken...

Öyle güzel güler ki çiçek;
Kendi bile bilmez nasıl güldüğünü
Bilmez ne dünyalar titrettiğini çok ötelerde...

Öyle güzel bakar ki çiçek;
Deler bakışları çölü, dağı, taşı, toprağı
Bir kahve falının sahteliğinden uzak...

Öyle güzel susar ki çiçek;
Bir yudum su deyince
Hicabından sema utanır
Yağdırır yağmur meleklerini
Ve gök gürlerken yalan sevdalara
Çiçek sadece susar...

Taşlaşmış yürekler yerlere zincirli küfrederken hayata,
Bir kelebeğin kanat çırparak uzaklara gidişiydi aşk...
Kısa ama özgür yolculuğunun ardına, rengarenk kalışıydı can verirken bile...

Öyle masumdu ki çiçek;
Kar tanesi yalnızlığıyla inerken gökten
Kanatsız meleğin sevgiye bürünmüş haliydi...

Öyle güzel sever ki çiçek;
Ürküterek ayrılık denizini
Aşk’ın otağından yönetir sevda ülkesini...
Gözlerini hapseder tek bir çehreye
Gönlünde Tekbir-i Aşk
Sözleri tutuklu...

Öyle güzel ki çiçek;
Çirkin dünyanın seyre değer tek rengi gibi
Diğer çiçekler solup dökerken yapraklarını...

Ümit tufanına kapılmış şair bir gönlün
Şiir deryasında boğulmasıydı aşk...
Söylenmemiş sözlerin kalbe hapsolması
Ve hiçbir zaman söylenememesiydi...