Aşinâdır her evlat ta doğuştan sesine
Dil, anne/m dediğinde harf heceye renk katar.
Esir düşerken bazen kalp kasvetin ye’sine
Şefkatli kollarıyla bizi düşerken tutar.


Bedbahtlar bağlasa da sebebe, bahaneye
Anne sevgisi sığmaz güne, aya... seneye
Hüzün kokusu siner eksik olan haneye
Ay geceye küs olur; güneş, doğarken batar.


"Yandım anam!" der insan, takılsa ayak taşa
Yâr, tereddüt eder de, o gelir koşa koşa
İsyan etmek bir yana, incitemeyiz, hâşâ
Annenin bedduası felâket için yeter.


Saçının tek teline değişilmez bir cihan
Öksüz kalan evlâda koca zindandır bu han
Yapayalnız, mahzûndur; kalp kan ağlar anbean
Kızarak "öff" diyenler ömrünü heder eder.


Uymasa da çoğu kez yeni yetme gencimiz
"Anaya saygı" diyor örfümüz, inancımız.
Farzımuhal üzdüysek; geçtiğinde hıncımız
Uzun sürmez nedâmet; sinemiz yanar, tüter.


Bir evlat uğrunaysa haz verir yokuş çıkmak
Aklına dahi gelmez vazgeçmek ya da bıkmak
Aklından dahi geçmez elimizi bırakmak
O yüzden son nefeste gözleri açık gider.


Duasıyla aşarız her derdi her kederi
Annelere isyanın cehennemdir ederi
Rabbim, yazma kimseye böyle korkunç kaderi
Annesine zulmeden, yaşarken ölür, biter...


Mecit Aktürk