KALEM
Zaman zikzaklarında ezgi dökülür zambaklardan;
Aş olur zeytin tanesi soframıza akşamları. Gönül ilâcı ümidden, lezzet peteği ufuktan, İner gözpınarlarımıza renk renk billûr suları! Zelzele titreşimleri olabildiğince uzar: Nefret, acı ve kin, zâlim, rezil, zulmetli ve çirkin! Ve boğulur elbet aydınlık göğünde karanlıklar, En ücra köşelerinden kovulur hep, beynimizin! Yepyeni cevherleri bayrak bayrak duygulu güzel; Şiir şiir döker kalem; bütün kâğıtlar tarlası! Gökkuşağında rengârenk bulutlardan iner tel tel; Kalem, kalb ve beyin ve kâinat sevgi donanması! Yazar, sırların sırrını sıra sıra her kelime; Çizer, hakikî bir dünya tıpatıp oldumolası! Kırbaç kırbaç şakrar da ter döktürür yine zalime; Ve sevgiyi demet demet sunar gönle, varolası! M. Halistin KUKUL |