En kanlı savaşları içimde yaşadım ben
Kitaplarda okuduklarıma benzemedi hiçbiri
İnsaflı bir yanı yoktu;
Ölmek, öldürmek üzerine
Gözünü karanlık bürümüş gölgeler parçaladı ruhumu.
Aşka, sevgiye, inanaca dair ne varsa yakıp kül ettiler
Beklediğim, güvendiğim, sığındığım ne varsa
Darmadağın ettiler.

Karanlıkların sağır olduğunu fark ettim gecelerde
Ve gündüzlerin kör olduğunu; gözyaşlarımı görmediğinde.
Maviyi sadece benim böylesine sevdiğimi anladım
Dünyanın aslında hiç dönmediğini.

Görmezden gelemediğimde bir şeyleri
Ve artık duyuramadığımda sesimi
Gözyaşlarımı görmeye gelmediğinde hiçkimse
Durup baktım gölgelerin gözlerine
Boşlukta kaybolduğumu hissettim.
Bir masalın bittiğini.
Mucizelerin rengini kaybettiğini.
Yürünecek yollar vardı oysa ki,
Tanrı’ya açılacak eller, söylenecek sözler vardı.
Ölmek olmazdı daha, ölüm uzaktı.

Boşlukta kaybolurken ruhum...

Son bir şiir yazdım bulutlara
Işık görünmez olduğunda artık
Sardığında içimi masallardaki kör karanlık,
Siz kalanlar, okuyun diye bunları çocuklara.

_Nurbanu_ (06.05.12 12:22)