Susuyorum’ Unutulmakta güzel , hatırlayanlar oldukça...’ Söylenmiyor öyle... Yaşanmışlıkların yıkıntılarından yeşeren yeni duygulara Umutta olsa içinde bir diken batıveriyor ayağına Koşman gerekirken adımlarını sayıyorsun aşka işte öyle bir var diyorsun , yok oluyorsun sonra... Ağır aksak adı geliyor sol hüzmenden içeri Bir Türkü diline aşina bir de aşk sancıları Kanım içimi aşmış bir gece sayıklamasında Gün doğuyor ben yalnızlığa uyanıyorum Soluduğum nikotin kokulu parmaklardan Kopuyorum hiç vedalara gerek duymadan Sanrısında bir ahu dilber oluyorsun uykumdan Uyanıyorum , Soluğum nefesime muhtaç üşüyorum Her şeyde sen varsın Damlayıp giden gözyaşım gibi... Herkes sana özeniyor Beni böyle terk ediyor Sensizliğin en dip durumunda Solan ruhumda Ölüm soğukluğunda Hasretin boğazıma takılıp kalıyorken Sen ise gidiyorsun... Söz söylenmiyor kimseye... Ya kırılıyorlar yada anlamıyorlar... Oysa anlayacakları tonda söylüyorum işte Susuyorum... Yunus Özkan |