KİMİ SEVDİYSEM ÖLDÜ
Hayatımda kimi sevdiysem hep gittiler
Bir defasında birini çok sevmiştim Onu her görüşümde, elim ayağım titriyordu Nezaman yanına sokulsam Sanki ölecek gibi hissediyordum kendimi Aklım gel gitleri yaşıyordu, olduğum yerde Heycandan dört dönüyordum Ona sokulabilmek,onunla göz göze gelebilmek Beni öylesine mutlu ediyordu ki inan anlatamam Ona olan sevdamı anlatmaya kalksam Söyleyecek olduğum,tüm kelimeler tarifsiz kalır Onu her görüşümde dilim tutuluyor Avuçlarımın içi terliyordu Nefes alış verişlerim değişiyordu Sanki kabim yerinden fırlayacak gibi Hissediyordum kendimi Dilim damağım kuruyordu sanki Yemekten içmekten kesilircesine Bölük pörçük düzensiz yaşamaya başladım Bir defasında elinde bir kitapla Bizim evin önünden geçiyordu Öylesine asil duruşu ve bakışı vardı ki Mahallenin tüm kızları ona bakardı O ise kendi yolunda ağır ağır giderdi Bir gariplik bir gizemlilik vardı onda Hiç bir zaman çözemediğim bir gariplik Sonra zamanla uzaktan sevmeyi ögrendim onu Eve giriş çıkış saatlerini Odasının ışığının saat kaçta söndüğünü Ve gün içinde neler yaptığını merak ettim Onu uzaktanda sevmeyi kabullenmiştim artık Bir gece çığlıklar içinde uyandım O esrarengiz gizemli adam Odasındaki mum ışığından farkettim ki Bir ileri bir geri yürüyordu O küçücük oda sanki onu boğuyordu Ve bir anda tereddüt etmeden Boynuna ipi dolayıp kendini oracıkta astı Ve bir gerçeği biraz geçte olsa anladım Ben kimi sevdiysem ya gidiyordu yada ölüyordu O günden sonra hiç kimseyi Sevmemeye yemin ettim Çünkü hayatımda kimi sevdiysem Hepsi birer birer ölüyordu O yaşadığım kara günden ihtibaren Hiç kimseyi sevmeyeceğime Kendi kendime söz verdim O gün bugündür,sevdiğim insanları Yaşatmak adına,hiç kimseyi sevmiyorum... Ufuk Güney |