Görmesem olmaz, görmezden gelsem belki...
insan, ölmeden öldürebilirse kendini ne alâ, gölgesiz gezmeye benzer güneş altında. Hani içi dışı bir olmak deyimini, gerçekten yaşayabilen olmaktır. Tek olmaktır, riyakarlıktan çıkmaktır, acziyet bilmektir.Lakin bileceğin acziyeti kime sunacağınıda iyi bilmektir.
Kendini sıfır noktasında görebilmektir ve sıfır derken kullanılan sert ünlü olan "I" harfini derken bile çekinmektir. Hani tabiri caizse SİFİR diyebilmektir. Senin dün yazmış olduğun yazındaki ahkam kesenlere benzediğimi hissettim birden nehikmetse. Olabilir bende onlardanımdır, dolayısıyla iki üçgündür bildiğimsin. Ne söylemek istediğin konusunda hiç bir fikri olmayan, senin anlatıığını değilde anladıklarını yazanlardanım belkide.
Konudan fazla uzaklaşmamamlazım olduğundan devam ediyorum...
Kusuri aramak kayıptır, kusuri, kendini arayanı bir gün kendinde aratır, hiç hesap edilmeyen kişilikler karşısında.
Aslında günahı kusur kabul etmeli bence, günahı olanın yüzü kızarmalı ama.
Benim gibi olmamalı yani...
Sermayesi olabiliyor insanın günahı, hiç bitmeyen bir günah zincirinin bir halkası olduğunu bildiğinde insan, bititremeyeceği günahının affı için En büyük affediciye sığınıyor.
Haddini biliyor aslında JİR.
"ahad" olanı biliyor.
Kusuride sendense, bir başkasının görmesinin bir başkasına ne faydası var.
Aynı kusuri onamı musallat olsun.
Seni en güzel gözle görebileni sende onun gözü ile görebildirsen, ne kusuriler kalır ortada, nede seni görenin gözünde başka bir huri.
Ama asıl mesele görebilmekte.
Herkes görür körler dışında , göz ikidir ama bir görür.
İki ayrı bedende iki ayrı kalp bir tek şey için atar bir gün..
Ve nitekim güzel görenindir vesselam...